To i Owo

Z innej beczki

ZUS chyba kończy się skoro takie proponuje rozwiązanie. PiS pewnie na to jak na lato.

http://m.money.pl/wiadomosci/artykul/zus-1-tys-zl-emerytura-obywatelska,117,0,2175349.html

https://www.facebook.com/photo.php?fbid=10209107774684806&set=a.4251443257628.158314.1632156313&type=3&theater

A czy nie lepiej by było oddzielić kościoły od państw likwidując jakiekolwiek uregulowania prawne (państwowe) względem aborcji i seksualności? Ścierałyby się ze sobą siły religijne i świeckie.

Bardzo dawno mnie tu nie było! Oj bardzo!!! No ale jak już wspomniałem praktycznie zerwałem kontakt z Ryglicami z powodów osobistych (po prostu rodzinka nigdy nie polubiła ani lepszych ani gorszych Ryglic). A kumple wprost przeciwnie ciągle pytają się kiedy znowu jedziemy napić się bimberku i zjeść ryglickiej kaszanki z wiejskim chlebem. Jeździmy więc często ale niestety do Tarnowa pozwiedzać Gemini i inne galerie aby nasze piękniejsze połowy nie marudziły na nasze ryglickie imprezy. Coś za coś niestety.
PS
Na początku września w piątek wybraliśmy się na ryglicki targ z myślą, że może jakieś świeże owoce lub warzywa tanio się kupi. Niestety miałem wrażenie, że buraki ziemniaki i inne jabłka nie rosły na ryglickiej ziemi lecz były kupione parę dni wcześniej na jakiejś giełdzie. I może dlatego moje kochanie nie lubi Ryglic i okolic. Bo myślała naiwna, że to kraina mlekiem i miodem płynąca a tam rolnicy mleko, ziemniaki, buraki A TAKŻE CHLEB I KASZANKĘ kupują w delikatesach. Na szczęście bimber jest nadal OK.

http://pikio.pl/flaga-polski-wyciagnieta-z-pochwy-muzulmanki-chrystus-gwalci-arabke-czyli-sztuka-w-teatrze-polskim/

B. L. O. G.

Dawno mnie tu nie było ale patrząc na licznik odwiedzin to prawie nikogo tu nie ma.
No cóż wakacje. A jak wakacje to i odwiedziny rodzinnych stron. Nie ma to jak u mamy. A będąc u mamy miałem okazję prawie codziennie przez 2 tygodnie stać na czerwonym świetle w Zalasowej. Ten kto wpadł na pomysł na tą sygnalizację chyba nie do końca zastanowił się czemu ma ona służyć bo stojąc na światłach ANI RAZU nie zauważyłem aby ktoś to skrzyżowanie przejechał. No ale przecież Ryglice to miejska gmina. Więc jeśli typowych dla miasta instytucji nima to przynajmniej światła być muszą.
PS
Poza tym pobyt w Ryglicach był OK.

http://www.sebastianczaplinski.pl/komentujemy/lubcza-wychodzi-z-cienia/

chyba na zamówienie

„Jeszcze Polska nie zginęła, ale zginąć musi, jeszcze Polak Ukraińcowi buty czyścić musi”

http://telewizjarepublika.pl/mloda-ukrainka-jeszcze-polska-nie-zginela-ale-musi-zginac-jeszcze-polak-ukraincowi-buty-czyscic-musi,22959.html

“My, urodzeni w latach 50-60-70-80 tych, wszyscy byliśmy wychowywani przez rodziców patologicznych.

Na szczęście nasi starzy nie wiedzieli, że są patologicznymi rodzicami. My nie wiedzieliśmy, że jesteśmy patologicznymi dziećmi. W tej słodkiej niewiedzy przyszło nam spędzić nasz wiek dziecięcy. Wszyscy należeliśmy do bandy osiedlowej i mogliśmy bawić się na licznych budowach. Gdy w stopę wbił się gwóźdź, matka go wyciągnęła i odkażała ranę fioletem. Następnego dnia znowu szliśmy się bawić na budowę. Matka nie drżała ze strachu, że się pozabijamy. Nie chodziliśmy do prywatnego przedszkola. Rodzice nie martwili się, że będziemy opóźnieni w rozwoju. Uznawali, że wystarczy, jeśli zaczniemy się uczyć od zerówki.

Nikt nie latał za nami z czapką, szalikiem i nie sprawdzał czy się spociliśmy. Z chorobami sezonowymi walczyła babcia. Do walki z grypą służył czosnek, miód, spirytus i pierzyna. Dzięki temu nie stwierdzano u nas zapalenia płuc czy anginy. Zresztą lekarz u nas nie bywał, zatem nie miał szans nic stwierdzić. Stwierdzała zawsze babcia. Dodam, że nikt nie wsadził babci do wariatkowa za smarowanie dzieci spirytusem. Do lasu szliśmy, gdy mieliśmy na to ochotę. Jedliśmy jagody, na które wcześniej nasikały lisy i sarny. Mama nie bała się ze zje nas wilk, zarazimy się wścieklizną albo zginiemy. Skoro zaś tam doszliśmy, to i wrócimy.

Latem jeździliśmy rowerami nad rzekę, nie pilnowali nas dorośli. Nikt nie utonął.
Zimą któryś ojciec urządzał nam kulig starym fiatem, zawsze przyspieszał na zakrętach. Czasami sanki zahaczyły o drzewo lub płot. Wtedy spadaliśmy. Nikt nie płakał, chociaż wszyscy trochę się baliśmy. Dorośli nie wiedzieli, do czego służą kaski i ochraniacze. Siniaki i zadrapania były normalnym zjawiskiem. Szkolny pedagog nie wysyłał nas z tego powodu do psychologa rodzinnego.
W sobotę wieczorem zostawaliśmy sami w domu, rodzice szli do kina. Nie potrzebowano opiekunki. Po całym dniu spędzonym na dworze i tak szliśmy grzecznie spać. Pies łaził z nami – bez smyczy i kagańca. Srał gdzie chciał, nikt nie zwracał nam uwagi. Raz uwiązaliśmy psa na sznurku i poszliśmy z nim na spacer, udając szanowne państwo z pudelkiem. Ojciec powiązał nas później na sznurkach i też wyprowadził na spacer. Zwróciliśmy wolność psu, na zawsze. Mogliśmy dotykać inne zwierzęta. Nikt nie wiedział, co to są choroby odzwierzęce.

Sikaliśmy na dworze. Zimą trzeba było sikać tyłem do wiatru, żeby się nie obsikać lub „tam” nie zaziębić. Każdy dzieciak to wiedział. Oczywiście nikt nie mył po tej czynności rąk. Stara sąsiadka, którą nazywaliśmy wiedźmą, goniła nas z laską. Ciągle chodziła na nas skarżyć. Rodzice nadal kazali się jej kłaniać, mówić Dzień Dobry i nosić za nią zakupy. Wszystkim starym wiedźmom musieliśmy mówić Dzień Dobry. A każdy dorosły miał prawo na nas to Dzień Dobry wymusić. Dziadek pozwalał nam zaciągnąć się swoją fajką. Potem się głośno śmiał, gdy powykrzywiały się nam gęby.
Skakaliśmy z balkonu na odległość. Musieliśmy znać tabliczkę mnożenia, pisać bezbłędnie. Nikt nie znał pojęcia dysleksji, dysgrafii, dyskalkulii i kto wie jakiej tam jeszcze dys… Nikt nas nie odprowadzał do szkoły. Każdy wiedział, że należy iść lewą stroną ulicy i nie wpaść pod samochód, bo będzie łomot.

Gotowaliśmy sobie obiady z deszczówki, piasku, trawy i sarnich bobków. Czasami próbowaliśmy to jeść. Jedliśmy też koks, szare mydło, Akron z apteki, gumy Donaldy, chleb masłem i solą, chleb ze śmietaną i cukrem, oranżadę do rozpuszczania oczywiście bez rozpuszczania, kredę, trawę, dziki rabarbar, mlecze, mszyce, gotowany bob, smażone kanie z lasu i pieczarki z łąki, podpłomyki, kartofle z parnika, surowe jajka, plastry słoniny, kwasiory/szczaw, kogel-mogel, lizaliśmy kwiatki od środka. Jak kogoś użarła przy tym pszczoła to pił 2 szklanki mleka i przykładał sobie zimną patelnię.

Ojciec za pomocą gwoździa pokazał, co to jest prąd w gniazdku. To nam wystarczyło na całe życie. Czasami mogliśmy jeździć w bagażniku starego fiata, zwłaszcza gdy byliśmy zbyt umorusani, by siedzieć wewnątrz. Jak się ktoś skaleczył, to ranę polizał i przykładał liść babki. Jedliśmy niemyte owoce prosto z drzewa i piliśmy wodę ze strugi, ciepłe mleko prosto od krowy, kranówkę, czasami syropy na alkoholu za śmietnikiem żeby mama nie widziała, lizaliśmy zaparowane szyby w autobusie. Nikt się nie brzydził, nikt się nie rozchorował, nikt nie umarł. Żarliśmy placek drożdżowy babci do nieprzytomności. Nikt nam nie liczył kalorii.
Nikt nam nie mówił, że jesteśmy ślicznymi aniołkami. Dorośli wiedzieli, że dla nas, to wstyd. Nikt się nie bawił z opiekunką.
Od zabawy mieliśmy siebie nawzajem. Bawiliśmy się w klasy, podchody, chowanego, w dwa ognie, graliśmy w wojnę, w noża (oj krew się lała ), skakaliśmy z balkonu na kupę piachu, graliśmy w nogę, dziewczyny skakały w gumę, chłopaki też jak nikt nie widział. Oparzenia po opalaniu smarowaliśmy kefirem. Jak się głęboko skaleczyło to mama odkażała jodyną albo wodą utlenioną, szorowała ranę szczoteczką do zębów i przyklejała plaster. I tyle. Nikt nie umarł.

W wannie kąpało się całe rodzeństwo na raz, później tata w tej samej wodzie. Też nikt nie umarł. Podręczniki szanowaliśmy i wpisywaliśmy na ostatniej stronie imię, nazwisko i rocznik. Im starsza książka tym lepiej. Jedyny czas przed telewizorem to dobranocka. Mieliśmy tylko kilka zasad do zapamiętania. Wszyscy takie same. Poza nimi, wolność była naszą własnością.
Nasze mamy rodziły nasze rodzeństwo normalnie, a po powrocie ze szpitala nie przeżywały szoku poporodowego – codzienne obowiązki im na to nie pozwalały. Wszyscy przeżyliśmy, nikt nie trafił do więzienia. Nie wszyscy skończyli studia, ale każdy z nas zdobył zawód. Niektórzy pozakładali rodziny i wychowują swoje dzieci według zaleceń psychologów. Nie odważyli się zostać patologicznymi rodzicami.

Dziś jesteśmy o wiele bardziej ucywilizowani. My, dzieci z naszego podwórka, kochamy rodziców za to, że wtedy jeszcze nie wiedzieli jak nas należy „dobrze” wychować. To dzięki nim spędziliśmy dzieciństwo bez ADHD, bakterii, psychologów, znudzonych opiekunek, żłobków, zamkniętych placów zabaw.
A nam się wydawało, że wszystkiego nam zabraniają!”

https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=1774904156129212&id=1715667795386182

Obecna władza szła do wyborów krytykując poprzedniego burmistrza za rozrzutność, ot choćby koncert Karpiela-Bułecki. Dziś przy okazji organizowania 15lecia miasta Ryglice funduje się nam koncert disco polo i występy strongmanów. Z jakimi wiąże się to wydatkami? Czy to prawda, że mają to być kwoty rzędu 50-60 tys. zł? Bo takie chodzą pokątne informacje.
Jednak wszyscy rozumiemy i akceptujemy, że nie jest to rozrzutność, czy bezsensowne wydawanie publicznej kasy.
Może w końcu radni, miast pokazywać się w błyskach fleszy i oku kamery wezmą się za pracę, do której zostali powołani i zapytają publicznie o niektóre sprawy. Na mój głos w rankingu mogą liczyć tylko pracowici i ci dbający o sprawy mieszkańców bo chodzi o lekkomyślne wydanie pieniędzy, gdzie potrzeby społeczne są ogromne.

http://m.onet.pl/wiadomosci/krakow,v8jvj9