XL Sesja Rady Miejskiej w Ryglicach

Za rok wybory, ale już teraz radni zaczynają pracować na przyszły sukces wyborczy. Konformizm to najkrótsza droga do jego osiągnięcia. Mieszkańcy, macie jakieś leżące Wam na sercu sprawy, załatwiajcie teraz, bo to najlepszy okres.

Radni zrobią wszystko, by was zadowolić. Jest jednak pewien warunek, musicie stanowić grupę, bo ona przekłada się na głosy.
Radny może tyle, na ile pozwoli mu układ towarzyski, do którego przystąpił, a do jakiejś grupy przynależeć trzeba, żeby móc przeforsować swoje pomysły. Oczywiście poparcia nie ma się za darmo, nie tylko należy potakiwać liderowi grupy, ale i samemu mieć jakieś atuty, bo jeżeli okaże się, że niczym zespołu nie jest w stanie zaskoczyć czy w inny sposób potwierdzić swojej wartość, zostaje tylko ręką do głosowania, którą reszta wykorzysta i pod byle pretekstem odmówi wsparcia lub dbając o pozory znajdzie w miarę wiarygodne uzasadnienie, żeby przekonać o braku możliwości lub sensu wspierania pomysłu. Sprzeciw równa się wystawieniu nieprawomyślnego poza nawias. Co znaczy niesubordynacja, przekona się przy najbliższym głosowaniu, na którym grupa zamanifestuje swoją dezaprobatę; skoro nie jesteś z nami, to jesteś przeciw. Podniesione ręce za nieprzyjęciem uchwały, na której delikwentowi zależało, okraszone czasami ironicznymi uśmieszkami mają być lekcją pokory. Konformizm to idealna postawa dla pragnącego zaistnieć na lokalnym rynku politycznym. Przez politykę nie należy rozumieć w tym wypadku realizowania programu któregoś z działających ugrupowań politycznych. W radach małych miast polityka to z reguły tyle samo, co własny interes.
Wśród radnych najwięcej do powiedzenia mają ci, którzy już kolejną kadencję parają się pełnieniem władzy. Ich siła uderza nowicjusza już w dniu wyborów przewodniczącego rady i przewodniczących komisji. Tak się dziwnie składa, że punktowane wyższymi dietami stanowiska w radzie przypadają zwykle tym, którzy już mieli praktykę. Niezależnie od poglądów politycznych stwarzają koalicje tak skuteczne, że nie tylko dostają to, co chcą, ale i tworzą nowe stanowiska, by kolega nie został bez przydziału. W jaki sposób tego dokonać? Nie jest to trudne. Każda grupa ma swoje cele, dochodzi więc do targów. My głosujemy za tym, a wy oddacie głosy na naszego człowieka. Targi bywają stresujące. Przerywa się sesję. Prowadzi kolejne rozmowy kuluarowe, aż w końcu kompromis zostaje osiągnięty. Część ma to, co zaplanowała, a reszcie wydaje się, że osiągnęli sukces, bo dali mniejszą lub większą władzę osobie, którą uważali za lidera, wierząc w jej umiejętności i lojalność.
Rozsądny, strategicznie myślący przywódca grupy jak najdłużej próbuje zachować twarz przed swoimi ludźmi, bo rozumie, że w nich tkwi jego siła. Głupi szybko zapomina, komu tak naprawdę zawdzięcza swój sukces i jeżeli czuje, że pozycja jego jest dość ugruntowana, zaczyna coraz perfidnej wykorzystywać swój „dwór”, może się sparzyć, ale o tym przekonają go dopiero kolejne wybory.
Gdy stołki zostaną rozdane, przychodzi czas pracy. Początkowo atmosfera jej sprzyja, jedni sprawdzają drugich, nie ma jeszcze konfliktowych sytuacji, można odnieść wrażenie, że dobro miasta i lokalnej społeczności stanowi wartość nadrzędną. Niestety, to tylko pozory. Pod warstwą nieszczerych uśmiechów, uścisków dłoni powoli rodzą się intrygi i wzajemne zwalczanie, a w tej dziedzinie nieocenioną rolę odgrywa Internet i lokalne media, które w różny sposób można przeciągnąć na swoją stronę. Pamiętać jednak trzeba, że to wymaga dużej finezji, bo jak przekonać prasę, żeby o jednych pisała w superlatywach, a innych krytykowała, a nawet oczerniała lub całkowicie ignorowała? Zadanie trudne, ale nie niewykonalne. No właśnie, ta finezja. Mogłabym coś podpowiedzieć, ale po co podsuwać pomysły. Jedno jest pewne, wykorzystywanie niedawno ukutego powiedzenia, że gazetą można zabić, jest wykorzystywane w walce personalnej, a fora internetowe to wręcz kuźnie anonimowych paszkwili mających na celu dyskredytowanie przeciwników, zwłaszcza z tych samych okręgów wyborczych.
Zaraz po wyborach ujawnia się podział hierarchiczny w radzie, a przecież zgodnie z ustawą o samorządzie terytorialnym rola przewodniczącego rady sprowadza się do organizowania jej pracy oraz przewodniczenia obradom, czyli najprościej mówiąc ma charakter jedynie administracyjny. Ustawa nie przypisuje przewodniczącemu ani jego zastępcom funkcji reprezentacyjnej, nie ma radnych ważniejszych i mniej ważnych, każdy, zgodnie z wolą ustawodawcy jest niezależną, autonomiczną jednostką reprezentującą wyborców.
Radnych ze stołkami od tych bez różni tylko wysokość diety i praca, jaką wykonują na rzecz lokalnej społeczności, z tym, że ci z „parteru” czasem więcej pracują, a ci z foteli więcej reprezentują.
Dysonans między poszczególnymi przedstawicielami Rady umiejętnie pogłębia burmistrz, który zaprasza radnych do zasiadania w powoływanych przez niego komisjach, chociaż takie wybory nie należą do jego kompetencji. Zgodnie z ustawą o samorządzie terytorialnym rada jest organem nadzorującym pracę burmistrza i gminnych jednostek organizacyjnych, i właśnie to gremium powinno kierować swoich przedstawicieli. Ustawa nie różnicuje pozycji radnych w Radzie. Nie może więc tego robić burmistrz.
Członek rady miasta ma dobrze, gdy potrafi być jak człowiek guma, bowiem jedną z podstawowych umiejętności, którą powinien posiąść, to elastyczność, i to nie ciała, tylko sumienia. W działalności publicznej nieważne, kim jesteś, tylko z kim trzymasz, ta zasada obowiązuje przez całą kadencję i dzięki niej odnosi się sukcesy nawet wówczas, gdy się ich nie ma.
Radni muszą też wykazywać się pewną dozą wrażliwości. Empatia może nie jest dobra dla miejskiej kasy, ale przyniesie zapewne wyborcze sukcesy.
Słuszność postawionego wyżej twierdzenia zilustruję na dwóch przykładach. Na kolejną sesję przygotowano do zatwierdzenia dwie uchwały. W jednej burmistrz domaga się podniesienia czynszów za lokale dzierżawione od miasta na zakłady usługowe i sklepy. W uzasadnieniu jest oczywiście o kryzysie, konieczności uśredniania cen itd. Będący w Zrzeszeniu handlowcy nie godzą się na to, swoje stanowisko argumentują również kryzysem, małymi obrotami. Tak naprawdę to obie strony mają rację, jednak radni stają po stronie kupców. Rodzi się pytanie: dla dobra kupców, czy dlatego, że idą wybory?
Następna uchwała dotyczy trzech punktów, powiedzmy gastronomicznych, usytuowanych w centrum miasta, na płycie rynku tuż przy ratuszu. Miejsce idealne, czekające na złote czasy, czyli rewitalizację, która była przebojem przedwyborczej kampanii wszystkich kandydatów na burmistrzów i nadal jest w planach, i tak pewnie pozostanie. W zasadzie interesujący jest wątek ogródków piwnych, które usytuowane są po dwóch stronach płyty wspomnianego rynku. Każdy z nich zajmuje obszar 225 metrów2. Jaka jest między nimi różnica? A taka, że za dzierżawę jednego właściciel płaci w sezonie brutto 3.763,33 zł, a prowadzący identyczną działalność z drugiej strony wnosi do kasy miejskiej niemal trzy razy więcej, bo 11.403,89 złotych. Dysproporcja ogromna, ale do przyjęcia. Zaskakuje natomiast fakt, że to Urząd wnosi uchwałę, by rada wyraziła zgodę na bezprzetargowy wynajem, bo podobno z powodu bliżej nieokreślonego czasu rewitalizacji nie ma sensu robić obecnie przetargu, a nuż kasa spłynie i ruszą remonty.
Radni okazują się konsekwentni i jak w przypadku kupców głosują za przyjęciem uchwały, nie upominają się nawet o wynegocjowanie wyższego czynszu, a przecież jak jednemu opłaca się wynajmować miejski teren za ponad 11 tysięcy, to drugiemu by się nie opłacało nawet, gdyby mu nieco dzierżawne podnieść? Tam, gdzie piją piwo i gra kapela, lepiej się nie narażać, bo to niezwykle opiniotwórcze środowisko. No i łapki w górę. A gdzie konstytucyjna równość obywateli wobec prawa? Możliwe, że teraz burmistrz podobnymi uchwałami będzie pomagał i innym mieszkańcom Gorlic.
Dura lex, sed lex, co znaczy twarde prawo, ale prawo. Czy aby na pewno? I w tej właśnie kwestii jeden radny jest bezradny. Za demokrację płacimy wszyscy. Jako podsumowanie swoich rozważań na temat roli radnego posłużę się wypowiedzią angielskiego myśliciela i laureata Nagrody Nobla Bertranda Russella „W demokracji wolno głupcom głosować, w dyktaturze wolno głupcom rządzić.” Wybór trudny, ale coś i tak trzeba wybrać.

2 cyt:

1. Na co burmistrz odpowiada że kluby co prawda mogą istnieć , ” ale nie mogą szachować ” czyli powinny mieć takie same zdanie jak ukochany przywódca.

2. Wszyscy zgodnie podkreślają że nie ma strategi działania sprawy są załatwiane na bieżąco z dnia na dzień i to podsumowuję zdolności i predyspozycję do rządzenia tą gminą Teresy Połoski i tej Rady Miejskiej.

Tak rzeczywiście jest.